De spullen zijn weg, we blijven achter met zes koffers. Wat een mazzel dat we de winterkleren achter konden laten bij de ouders…. het had ook niet meer in de handbagage gepast. Nog twee dagen en nachten hebben we kunnen verblijven bij Henk en Greet, hoe fijn om, ondanks alle stress, nog zo dicht bij elkaar te kunnen zijn. Lekker vertroeteld en verwend, het eten mochten we elke dag zelf kiezen (óók als het drie uur lang moest pruttelen!).

Langzaam nadert het moment van ‘de donderdag’…. de dag dat we vertrekken. ’s Ochtends onze Fritz ophalen van het dierenhotel en met de stationwagen, à la Tetris ingepakt, op weg naar Schiphol. Henk en Greet brachten ons weg.

Na Fritz te hebben ingecheckt, was er nog even tijd voor een laatste kopje koffie met onze familie en vrienden. Het kopje koffie smaakte eigenlijk helemaal niet zo lekker….
Met het wegtikken van de laatste minuten, kwam ook het afscheid steeds dichterbij. De emoties waren in alle vezels van onze lichamen voelbaar, heel wat tranen zijn er gevloeid voor, tijdens én na het passeren van de Douane. De details houden we voor onszelf en de aanwezigen, het was voor ons enorm waardevol; zoveel Liefde als we hebben ervaren.

Bijzonder ook, want hoe mooi is het dat je op zo’n moment naar elkaar uitspreekt wat je werkelijk voor elkaar voelt, hoezeer je de ander waardeert en hoe dierbaar de ander voor je is. Een vriend van ons heeft het al eens heel mooi verwoord door te zeggen ‘Als je wilt weten waarom je zou moeten blijven, moet je weggaan’. Deze woorden hebben we in het vliegtuig nog regelmatig herhaald…

Zes koffers gaan met ons mee

Vertrekbord Schiphol

Vertrek MD-11